پدیدارشناسی به عنوان روش پژوهش

چکیده

پدیدارشناسی به عنوان یک فلسفه و روش تحقیق کیفی به مطالعه فلسفی ساختارهای تجربه و آگاهی می پردازد. این روش با الهام از فلسفه ادموند هوسرل فیلسوف آلمانی در اوایل قرن بیستم شکل گرفت و توسط فیلسوفانی مانند مارتین هایدگر، ریکور، مرلوپونتی، سارتر و لویناس توسعه یافت. پدیدارشناسی در زمینه های مختلف علوم انسانی و اجتماعی کاربرد دارد. هدف پژوهش پدیدارشناسی، توصیف و تفسیر صریح و شناسایی پدیده ها است آنگونه که در موقعیتی خاص توسط افراد ادراک می شوند. این کار از طریق مصاحبه با افراد، مطالعه اسناد و مشاهده رفتار انجام می گردد. پدیدارشناسان سعی دارند با برگشت به خود چیزها، از همه پیشداوری ها، تئوری ها و روش های دلخواه خودداری کنند و صرفاً توسط خود شئ هدایت شوند. پدیدارشناسان به دو دسته توصیفی و تفسیری تقسیم می شوند. پدیدارشناسان توصیفی سعی دارند ساختار ذاتی تجربه را برجسته کنند. پدیدارشناسان تفسیری سعی دارند با استفاده از روش های مثل هرمنوتیک، معانی نهفته در تجربه را بازآفرینی کنند. این پژوهش مروری به بررسی پدیدار شناسی، تقسیم بندی ها و عقاید بزرگان آن پرداخته و فرایند تحقیق پدیدارشناسی را مورد مطالعه قرار می دهد.